දුව සාලේ පුරා දුවනවා. හරිම දගයි. අද තාත්තා නම් ශබ්දයක් නෑ. පත්තරයක් කියවනවා.
මමත් ගේ ඇතුලේ පුංචි පුංචි වැඩ කලාට අවධානයෙන් ඉන්නේ ,
" අයියෝ අයියෝ අනේ අම්මේ "
දුව අඩාගෙන දුවගෙන ආවා.
" ඇයි රත්තරන් ?"
මොනවා හරි කරදරයක්ද මගේ හදවත නතර වුනා.
" අනේ අම්මේ ඉන්න බෑ රිදෙනවා"
දුව හයියෙන් අඩනවා. මටත් හිතාගන්න බෑ. ඒ ගමන තාත්තාත් දුවගෙන ආවා.මගේ ඇස් වලත් කදුලු පිරිලා.
" ඇයි මැණික"
තාත්තා දුවව උකුලට අරගෙන ඇහුවා.
" තාත්තී මගේ කන, අනේ මොකෙද්ද දගලනවා. මට රිදෙනවා."
දුව හයියෙන් කෑගහලා ඇඩුවා. අනේ දෙයියනේ මොකද කරන්නේ මං කල්පනා කලේය.
" අනේ අපි දරුවාව ඉස්පිරිතාලෙට අරන් යමු"
මම කෑගැහුවා.
" යන්න ගිහින් කොට්ටෙකුයි, සුදු රෙද්දකුයි අරන් එන්න"
තාත්තාගේ අණ නිකුත් වෙද්දී මම ඒවා ඉක්මනට හොයලා දුන්නා. තාත්තා කොට්ටය ඇද උඩින් තියලා ඊට උඩින් සුදු රෙද්ද එලලා දුවව ලගට ගත්තා. ඊටපස්සේ දුව රිදෙනවා කියපු කන කොට්ටයට තද වෙන විදියට එයාව ඇදෙන් තියලා. අනෙක් කන අතින් වැහුවා. ටික වේලාවක් එහෙම තියලා හිස ඔසවලා බැලුවා. මොනවත් නැහැ. මමත් බය වෙලා බලාගෙන හිටියා. මෙහෙම කිහිප වරක් කලා. අන්තිමට වරද කරුවා එලියට ආවා. එයා තෙල් කූඹියෙක්,
දුව වේදනාව නැතිවෙලා හිනා වුනා. තාත්තාව ආදරයෙන් බදාගත්තා.
තාත්තා දුවත් එක්ක දගවැඩ කරනවා වගේම වේලාවකට එයාගේ ආදරණීය හෙදකම් දුවට සුවපහසුව සලසනවා.
