දැන් මං අම්මිගේ පුංචි බණ්ඩිය ඇතුලේ ලොකු බබෙක්, බරෙන් අවුන්ස පහලොවක් විතර වෙනවලු. මම හරිම ක්‍රියාශීලීයි. අම්මාගේ බණ්ඩිය පුරා පිහිනා යනවා. ඉදලා හිටලා මගේ අත පය අම්මාගේ බඩේ වදිනවා. අම්මි සතුටින් කෑගැහන හඩ දැන් මට ඇහෙනවා.
අම්මි මගේ කන් දැන් හොදට තියුණු වෙලා තියෙන්නේ, අම්මයි තාත්තායි මම වෙනුවෙන් ලස්සන අනාගතයක් හදන්න ආදරයෙන් කථා වෙනවා මං අහගෙන ඉන්නවා. සමහර වේලාවට අම්මා බණ්ඩිය ආදරයෙන් අත ගානවා.
මං ඒ වේලාවට පුංචි පුස් පැටියෙක් වගේ ඇවිදින් අම්මා අතගාන හරියට ගුලි වෙනවා. තව වේලාවට තාත්තී බණ්ඩියට කන තියලා මං ඉන්නවාද කියලා ඇහුම්කන් දෙනවා. ඒ වේලාවට නම් මම පුංචි පා පහරක් ගහලා මං ඉන්නවා කියන්නේ තාත්තා එක්ක දග කරන්න ආස නිසා නැතිව තරහකට නම් නෙවෙයි.
මං දැන් හිස පහලට හරෝගෙන මගේ ජිවිතයේ ඉපදීම කියන විසල් පිම්මට ලෑස්ති වෙනවා. මගේ පුංචි අවයව දිනෙන් දින වර්ධනය වෙමින් නියමිත පරිදි සකස්වෙන්නේ ගර්භාෂයෙන් එළියේ වු ලෝකයේදී සියලුම ක්‍රියාවලින් තමන් යටතට ගැනීමේ පරම ඒකායන බලාපොරොත්තුවෙන්,
මේ බලන්න මට දැන් ලස්සන ඇහි බැම තියෙනවා. ඒ වුනාට ඇග පුරාම පුංචි පුංචි කෙස් හැදිලා මං දැන් පුංචි පුස් පැටියෙක් වගේ, කිරිම කිරි පාට ද්‍රාවණයකින් මගේ හමම ආවරණය වෙලා මට උණුසුම හා රැකවරණය සලසනවා.
ඒත් මං දන්නවා මගේ අම්මාගේ උණුසුම, රැකවරණය ඒ අහලකින් වත් තියන්න බැහැ. මගේ අම්මාගේ උණුසුමට ගුලි වෙන්න මම ඇගිලි ගනිනවා. මාව තුරුල් කරගන්න මගේ අම්මාත් මග බලාගෙන ඉන්නවා නේද?
